Μ’ αφορμή τις συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς,
που ήταν πολύ κατώτερες απ’ τις ανάγκες της ταξικής πάλης της εποχής μας, χρειάζεται να συζητήσουμε και να βρούμε απαντήσεις στο ερώτημα:
Μπορούμε να αντισταθούμε, να παλέψουμε
κα να κερδίσουμε δικαιώματα ή τελικά το σύστημα είναι παντοδύναμο;
Φαντάζει μακρινό, αλλά έχουν περάσει μόλις 6 χρόνια από τότε που
εκατοντάδες χιλιάδες σ’ όλη τη χώρα συμμετείχαν μαζικά στις απεργιακές
συγκεντρώσεις –διαδηλώσεις.Ένα ποτάμι οργής και αντίστασης απαιτούσε να ζήσει με δικαιώματα. Στα Χανιά
χιλιάδες κατέβαιναν σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις. Σήμερα συμμετέχουν μερικές εκατοντάδες ή κάποιες
φορές δεκάδες . Το ερώτημα λοιπόν υπάρχει και η απάντηση που κυκλοφορεί είναι
ότι δεν βγαίνει τίποτα από τους αγώνες, αφού και η αριστερά ( ΣΥΡΙΖΑ) έκανε τα
ίδια.
Κατά τη γνώμη μου η πραγματική ερμηνεία είναι ότι κατέρρευσε
όλο εκείνο το εποικοδόμημα που είχε στήσει ο ρεφορμισμός και ο ευρωκομουνισμός (ΣΥΡΙΖΑ)
όλα αυτά τα χρόνια «Να αλλάξουμε το
σύστημα από τα μέσα: εκδημοκρατισμός του στρατού και της αστυνομίας,
κρατικοποιήσεις, Ε.Ε των λαών, συμμετοχή
στα κρατικά όργανα μέσα από τις συνδιοικήσεις , αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το
ΚΚΕ, κλπ»
Τα συνθήματα που κυριάρχησαν
την περίοδο του 2012-2015 και στην πλειοψηφία της εξωκοινοβουλευτκής
αριστεράς, «Να πέσει η κυβέρνηση», «Να
διαγραφεί το χρέος», «να φτιαχτούν
επιτροπές λογιστικού ελέγχου του χρέους», συνέβαλλαν στον αποπροσανατολισμό του
λαού και των εργαζόμενων και τον εγκλώβισαν στη λογική της εύκολης λύσης της εναλλαγής κυβερνήσεων και της προτασεολογίας «για να απαλλαγούμε
απ’ τα μνημόνια». Συγκάλυπταν την εξάρτηση,
πολιτική, οικονομική και στρατιωτική της αστικής τάξης και του κράτους
της.
Έχουν λοιπόν οι
εργαζόμενοι απογοητευτεί απ’ την
κυβέρνηση με βάση τις προσδοκίες που τους καλλιέργησε , η ευθύνη όμως των
δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά
τους καλλιέργησαν ψεύτικες ελπίδες
για εύκολες και ανώδυνες λύσεις. Τρανό παράδειγμα το κάλπικο δημοψήφισμα που το αγκάλιασαν και κάλεσαν το λαό με ένα «ΟΧΙ» σ’ αυτό να
ανατρέψουν την πολιτική κυβέρνησης, ιμπεριαλιστών.
Στα σωματεία καλλιεργείται
η αντιπροσώπευση και η ανάθεση.
«Άλλαξε τους συσχετισμούς στα ΔΣ», «Ψήφισε μας στα κρατικά συμβούλια» .Συμμετέχουν στις κρατικές «επιτροπές ελέγχου» για εργατικά ατυχήματα ή την ανασφάλιστη εργασία.
Έτσι ενώ σε πολλά Δ.Σ και κάποιες ομοσπονδίες(παινεύονται
για αυτό) έχουν την πλειοψηφία, ακόμη
και την απόλυτη, δυνάμεις που αναφέρονται στο ΠΑΜΕ ή τις Παρεμβάσεις (
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κλπ) οι γενικές συνελεύσεις
των σωματείων είναι άμαζες και η
συμμετοχή των εργαζομένων τις όποιες κινητοποιήσεις είναι αυτή που βλέπουμε.
Περισσεύουν βέβαια τα συνθήματα περί ''ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ'', «Να μην τολμήσουν να φέρουν τα μέτρα», κλπ.
Βασική η ευθύνη των
φιλοκυβερνητικών ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ, που κάνουν
ότι περνάει από το χέρι τους για να βάλουν φρένο στις όποιες διαθέσεις των
εργαζομένων για αγώνες , να αποπροσανατολίσουν και να τους εγκλωβίσουν στις επιδιώξεις του συστήματος.
Το ερώτημα όμως που
ζητάει απάντηση είναι αν υπάρχει η
δυνατότητα να ξεδιπλωθεί μαζικό
κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης δικαιωμάτων και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό όσοι
αναφερόμαστε στην αριστερά. Γιατί όπως δείχνουν και οι δυναμικοί απεργιακοί αγώνες
στην Γαλλία, στην Γερμανία, των εκπαιδευτικών στις ΗΠΑ , των εργατών στην Κίνα,
οι λαοί και οι εργαζόμενοι δεν θα σταματήσουν να παλεύουν είτε υπάρχει
κομμουνιστικό, αριστερό κίνημα είτε όχι
.
Το ΠΑΜΕ έχει την
απάντηση: «ελάτε στις συγκεντρώσεις μας» . Ρίχνει την ευθύνη στον κόσμο που δεν
κατεβαίνει στις συνελεύσεις ή τις διαδηλώσεις
ή ακόμη επειδή ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ διακηρρύσοντας ότι «εμείς σας τα λέγαμε»! Μόνιμος στόχος η αποκάλυψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι
αριστερά, λες και ο κόσμος της δουλειάς δεν το ζει στο πετσί του.
Άλλες δυνάμεις προτείνουν σαν απάντηση στην ξεπουλημένη ΓΣΕΕ
και ΑΔΕΔΥ, συντονισμό πρωτοβάθμιων
σωματείων, που εδώ στα Χανιά αυτό που έχει να παρουσιάσει είναι ένα πανό σε
κάποιες διαδηλώσεις. Για να το εξηγήσω θα αναφερθώ στο τελευταίο κάλεσμα της
ΕΛΜΕ Χανίων. Την Δευτέρα 30 Απριλίου (!!!) κάλεσε σε σύσκεψη για την απεργία της
Πρωτομαγιάς!!!Ανάλογος και ο ''συντονισμός'' για
το αντιπολεμικό κίνημα, μπροστά στην
προαποφασισμένη και καθιερωμένη κάθε χρόνο πορεία των επιτροπών
ειρήνης στις βάσεις στις 13 Μάη. Παρόντες ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ, 2μέλη του σωματείου μισθωτών
τεχνικών , ένα μέλος ΔΣ από το Σύλλογο γιατρών ΕΣΥ Ν. Χανίων , 2 φοιτητές και ένα μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης.
Ανταλλάχτηκαν απόψεις, αλλά αυτό δεν ήταν σύσκεψη. Εξ άλλου δεν εκφράστηκαν
αποφάσεις ή έστω ΔΣ για κάτι διαφορετικό για την Πρωτομαγιά ! Η Πρωτοβουλία Αντίστασης είχε από μέρες
προτείνει στις δυνάμεις που θέλουν να διαχωριστούν ουσιαστικά απ’ τον
φιλοκυβερνητικό συστημικό συνδικαλισμό και να αναδειχτεί στο μέτρο των
δυνατοτήτων μας και στην απεργία της
Πρωτομαγιάς η αναγκαιότητα του
ανειρήνευτου ταξικού αγώνα, να γίνει
κοινή προσυγκέντρωση. Μια κοινή δράση που θα βοηθούσε να κινηθούμε πιο
συντονισμένα και στα σωματεία. Η όποια διαφοροποίηση δηλαδή να μην είναι φωτογραφία της στιγμής. Την ημέρα
της Πρωτομαγιάς η Πρωτοβουλία Αντίστασης και το ΚΚΕ (μ-λ) έκαναν πορεία από το
Δημαρχείο, όπου καλούσαν, προς την πλ. της Δημ. Αγοράς. Στην πλατεία της Αγοράς
εκτός απ’ τους παράγοντες του εργατικού κέντρου
είχαν συγκεντρωθεί με πανό 2 σύλλογοι φοιτητών, η ΚΕΕΡΦΑ, και η ΕΛΜΕ.
Τελικά έγινε κοινή πορεία χωρίς το
εργατικό κέντρο.
Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι μ’ αυτή την
κατάσταση ας ξεκαθαρίσω κάποια θέματα σύμφωνα με την άποψη μου.
. Ο συντονισμός των σωματείων είναι μια αναγκαιότητα , όχι
σαν μια μικρογραφία του ΠΑΜΕ, που έκανε τη συγκέντρωση του στην άλλη πλατεία και ξεμπέρδεψε με την υπόθεση- ταξική πάλη. Είναι μια αναγκαιότητα ,που θα είναι το
αποτέλεσμα των ζωντανών μαζικών διαδικασιών ( ή έστω επιδίωξης για κάτι τέτοιο )
για να απαντηθούν οι πραγματικές ανάγκες της ταξικής πάλης και όχι
να για να καταγραφεί το πρόγραμμα κάθε
δύναμης που έχει την πλειοψηφία σε κάποιο σύλλογο. Δεν μπορούμε λοιπόν σήμερα
να σηκώνουμε την παντιέρα του συντονιστικού σωματείων σαν διέξοδο στο κίνημα,
όταν οι συνελεύσεις είναι της τάξης των 20 ατόμων. Το να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι,
ότι δηλαδή τα σωματεία δεν λειτουργούν με μαζικές διαδικασίες και οι
εργαζόμενοι έχουν απομακρυνθεί απ’ αυτά με ευθύνη των κυρίαρχων δυνάμεων, είναι απαραίτητος όρος για όσους θέλουν να συμβάλλουν στο
ξαναζωντάνεμα τους. Για να μην χρησιμοποιούνται σαν περιφερόμενες σφραγίδες στα
διάφορα σχήματα που φτιάχνει ο καθένας στο μυαλό του.
Στην ίδια κατεύθυνση
μόνιμα τίθεται η αναγκαιότητα της
κοινής δράσης για την ανάπτυξη αντιιμπεριαλιστικού –αντιπολεμικού- αντιβασικού κινήμστος.. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε τον προηγούμενο
Σεπτέμβρη (συλλογικότητες- οργανώσεις – αγωνιστές ενάντια στον πόλεμο) και έδειξε τις δυνατότητες που υπάρχουν, αλλά
όχι τα όρια αυτής της κίνησης, κατά τη γνώμη μου. Χρειάζεται να εξηγήσουμε
γιατί δεν μπορούμε να συζητάμε, να συμφωνούμε στα minimum και δρούμε από κοινού. Οι
επετειακές αντιπολεμικές –αντιβασικές
διαδηλώσεις ή εκδηλώσεις που κάνουν
διάφορες οργανώσεις ( 17 Μάρτη ή κάθε
Μάιο ) δεν φτάνουν για να απαντήσουν στις επικίνδυνες εξελίξεις στην
περιοχή μας και στην ανάγκη να
αναπτυχθεί ΜΑΖΙΚΟ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ με στόχο την αποτροπή του πολέμου και τη
συμβολή στην ανάπτυξη μετώπου των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον
πόλεμο.
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για όποιον θέλει να βάλει το
λιθαράκι του στο να ξαναζωντανέψει η ελπίδα των αγώνων. Των αγώνων που είναι
αναγκαίοι. Για τα δικαιώματα μας στη ζωή και τη δουλειά. Για να υπερασπιστούμε
το δικαίωμα μας να ζούμε ειρηνικά με τους γειτονικούς λαούς, κόντρα στις
μωροφιλοδοξίες των αστικών τάξεων και τα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών . Η
ταξική πάλη έχει γείρει προς τη μεριά συστήματος και είναι η συμμετοχή μας σ’ αυτή και τα αποτελέσματα που θα φέρει,
που θα επιβεβαιώσουν ή θα απορρίψουν και τις θεωρίες και τα σχήματα δράσης που φτιάχνει ο καθένας
στο μυαλό του. Οι εξελίξεις σε όλα τα πεδία
δεν μας περιμένουν.
Χανιά, 06-05-2018
Γεωργία
Θάνου
Εκπαιδευτικός ,
μέλος της
Πρωτοβουλίας Αντίστασης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου